22سالم بود که انقلاب اسلامی پیروز شد. مع الوصف زمانی خود را زنده حس کردم که انقلاب را یافتم.به بیان دیگر، انقلاب اسلامی، حقیر را دریافت.
خدای بزرگ چه بنویسم که عشق و علاقه ام به امام عزیز باشد.تو نیک می دانی که ذره ذره ی وجودم از عشق امام بزرگوار و انقلاب که عامل تحول و عزتم بوده است، می سوزد.
آیا این انصاف است در ازای اینهمه محبت ها و خوبیها بنشینم و نظاره گر اعمال کافران از خدا بی خبری که به زشت ترین صورت و وحشتناک ترین وضع چون توسل جستن به بمب های شیمیایی و بمباران بی رحمانه و بی شرفانه مناطق مسکونی و به خاک و خون کشیدن مردم مظلوم و بی دفاع و نابودی انقلاب زنده گر و انسان ساز باشیم.
الله اکبر.چرا می خواهند این نوا و این صدا را خاموش کنند؟
آیا جز این است که در این دنیای نکبت بار و غرق در فحشا و منکرات که انسان و انسانیت در آن مرده است، انقلاب اسلامی رجعت انسانیت را به انسانها و بیداری وجدان را نوید می دهد؟
زنده باد اسلام.
